It’s Schumpeter, stupid

It’s Schumpeter, stupid

Το μοναδικό προβλέψιμο γεγονός της τωρινής κρίσης ήταν ότι τα πικραμένα ορφανά του μαρξισμού θα ξανάβγαιναν να διαπιστώσουν τις θεμελιώδεις αδυναμίες της αγοράς, το ότι γενικά είμαστε στο έλεος των «κερδοσκόπων» (μέσα στην άγνοιά τους, επενδυτικές τράπεζες και hedge funds είναι το ίδιο πράγμα, «κερδοσκόποι») και το ότι το κράτος μόνο μπορεί να μας σώσει. Η Καθημερινή, άσχετη με τα οικονομικά όσο και οι υπόλοιπες ελληνικές εφημερίδες, έχει και αρθράκι με τίτλο: "Καταρρέει ο υπαρκτός νεοφιλελευθερισμός" (εδώ και 20 χρόνια...) στο οποίο το επίπεδο της ανάλυσης και το αντικαπιταλιστικό μένος θυμίζει Βουλη των Εφήβων, και στο οποίο ο αρθρογράφος μέσα στην συγχιση του υποστηρίζει ότι το νεοφιλελεύθερο «Washington Consensus» συνιστούσε “weightless economy” (!!!) και άλλα κωμικά.

Οι άσχετοι και πικραμένοι αρθρογράφοι των ελληνικών εφημερίδων είναι απέλπιδες περιπτώσεις. Σε όλους τους υπόλοιπους όμως, κάποιος θα πρέπει να τους μιλήσει για το creative destruction του Schumpeter, δηλ. ότι οι αγορές και η οικονομία εξελίσσονται με booms και busts και μετά απο κάθε κύκλο η οικονομία είναι ισχυρότερη και η κοινωνία κερδισμένη. Κάποιος πρέπει να τους εξηγήσει ότι η επιτυχία του καπιταλισμού δεν μετριέται με την άνοδο ή πτώση του Dow Jones , ότι η επανεκτίμηση-πτώση της αξίας ή ακόμα και χρεωκοπία τραπεζών είναι μια υγιής αντίδραση σε ένα δυναμικό-εξελικτικό περιβάλλον όπου τα δεδομένα και οι διαδικασίες συνεχώς αλλάζουν. Κάποιος πρέπει να τους πει ότι η κυβέρνηση Μπους (που τόσο μισούνε στα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής) είναι η πιο κρατικιστική και σπάταλη των τελευταίων δεκαετιών στις Η.Π.Α. και ότι η πρόσφατη επέμβαση στις αγορές προφανώς δεν σημαίνει ότι ήτανε και σωστή. Κάποιος τέλος πρέπει να τους πει ότι τα τα προβλήματα και οι αιτίες αυτής της κρίσης κάθε άλλο παρά έχουν να κάνουν με θεμελιώδεις αδυναμίες της αγοράς.

Σε αυτήν την κρίση, υπάρχουν τρία βασικά προβλήματα. Το ένα είναι το principal agent πρόβλημα που έχουν οι επενδυτικές τράπεζες, πολύ απλά δηλαδή την κατάσταση στην οποία ο ιδιοκτήτης-μέτοχος (principal) έχει διαφορετικά κίνητρα από τον υπάλληλο-investment banker (agent). Πρακτικά, το πρόβλημα είναι ότι η αμοιβή του banker έχει απεριόριστο upside και περιορισμένο/μηδαμινό downside, άρα έχει κίνητρο να παίρνει μεγάλα επενδυτικά ρίσκα με βραχύ χρονικό ορίζοντα. ‘Ετσι για παράδειγμα ένας banker ενώ ξέρει ότι πουλάει toxic assets στους επενδυτές, ή ότι η πίστωση (leverage) που δίνει δεν είναι βιώσιμη, ξέρει ότι η ίδια η τράπεζα στο μέλλον ίσως να χάσει, αλλά υπολογίζει ότι θα πάρει το ετήσιο bonus του πριν σκάσει η όποια φούσκα. Την ίδια στιγμή, τα «διαβολικά» hedge funds που έχουν διαφορετική εταιρική δομή στην οποία ο manager βάζει ένα σημαντικό μέρος της δικής του περιουσίας στο fund, (άρα δεν έχουν principal agent πρόβλημα), φαίνετα να είναι ανέγγιχτα σχεδόν από την κρίση. Το ένα πρόβλημα λοιπόν είναι ότι η εταιρική δομή πρέπει να εξισώνει τα κίνητρα μετόχων και υπαλλήλων. Όπως δείχνουν και τα hedge funds, αυτό ΔΕΝ είναι θεμελιώδες πρόβλημα της αγοράς. Το αντίθετο, η χρεωκοπία της Lehman δείχνει ακριβώς ότι οι αγορές είναι δίκαιες, και ότι (εάν δεν υπάρχει κρατικός παρεμβατισμός όπως με την Bear Sterns) η κακή διαχείριση τιμωρείται. Ρωτήστε και τον πολύ Dick Fuld, τον CEO της Lehman, που έχει χάσει μέχρι τώρα $200M.
Το δεύτερο μεγάλο πρόβλημα είναι το moral hazard, που προκαλείται ακριβώς από τις κρατικές «σωτήριες» παρεμβάσεις. Για παράδειγμα, η διάσωση του Long Term Capital Management περίπου 10 χρόνια πριν με δικαιολογία την σταθεροποίηση των αγορών, περισσότερο κακό έκανε κατα την γνώμη μου, γιατι δημιούργησε την εντύπωση ότι τα μεγάλα επενδυτικά funds μπορούν να παίρνουν μεγάλα ρίσκα χωρίς τις απώλειες όταν τα bets πάνε στραβά, γιατί οι κεντρικές τράπεζες θα επεμβαίνουν για να τα σώζουν. Η πρόσφατη επέμβαση της Fed να αγοράσει όλα τα toxic assets των τραπεζών πιστεύω ότι πέρα από ανήθικη, μακροχρόνια θα είναι επιβλαβής γιατι επιβραβεύει επικίνδυνες συμπεριφορές και κακή διαχείριση ρίσκου . Σε κάθε περίπτωση, το moral hazard είναι πρόβλημα όχι της αγοράς, αλλά του κρατικού παρεμβατισμού.
Το τρίτο πρόβλημα, πιο πρακτικό, είναι η αρχή της λογιστικής μεθόδου mark-to-market που έχουν επιβάλλει πρόσφατα οι regulators. Σύμφωνα με αυτήν, η αξία των assets που έχει κάθε τράπεζα θα πρέπει να υπολογίζεται όχι με την ιστορική τιμή, αλλά με την τωρινή τιμή της αγοράς. Σαν αρχή είναι λογικότατη και πολύ χρήσιμη σε συμβατικά ομόλογα, μετοχές κλπ. Αλλά όταν μιλάμε για καινούρια προϊόντα όπως τιτλοποιήσεις κλπ. Όπου η αγορά δεν είναι αρκούντως ρευστή, μια πράξη πώλησης για παράδειγμα από την distressed Merrill Lynch σε πολύ χαμηλά επίπεδα θα ρίξει αυτόματα την λογιστική αξία όλων των παρόμοιων χαρτιών όλων των τραπεζών. Απότελεσμα θα είναι κάποια άλλη distressed τράπεζα να αναγκαστεί να πουλήσει παρόμοια χαρτιά σε ακόμα χαμηλότερα επίπεδα, κ.ο.κ. Άρα η μέθοδος αυτή μπορεί σε συγκεριμένες περιπτώσεις χαμηλής ρευστότητας να οδηγήσει σε ένα “vicious cycle” μείωσης της λογιστικής αξίας σε μηδαμινά επίπεδα, που δεν αντικατοπτρίζουν την πραγματική αξία των χαρτιών. Και αυτό το πρόβλημα προφανώς δεν έχει να κάνει με κάποια αδυναμία του νεοφιλελευθερισμού, αλλά με την εύρεση και χρησιμοποίηση ενός καλύτερου λογιστικού standard.

Οι αγορές αυτοδιορθώνονται, με τους σύντροφους δημοσιογράφους που μπουρδολογούν να δούμε τι θα γίνει...

«Δυστυχώς αποτύχαμεν»

Διαβάζω στην Καθημερινή το άρθρο για το νέο πακέτο φορολογικών μέτρων. Μεταξύ άλλων ηρωικών περί επερχόμενης σύγκρουσης με τις συντεχνίες (όχι ανοίγοντας την αγορά, αλλά ανεβάζοντας την φορολογία τους, την οποία βέβαια σαν συντεχνία μπορούν και θα περάσουν στους καταναλωτές), περιλαμβάνει και την περαιτέρω φορολόγηση των μερισμάτων, απο το 25% που είναι τώρα στο 35% (ενώ ο εταιρικός φόρος παραμένει στο 25%).

Μερικές παρατηρήσεις:

Πρώτον, αν θες να χτυπήσεις τις συντεχνίες δεν ανεβάζεις την φορολογία τους (που σαν συντεχνία είναι βέβαιο ότι θα περάσουν στους καταναλωτές), αλλά ανοίγεις την αγορά και τον ανταγωνισμό. (Το πολιτικό κόστος βέβαια είναι μεγαλύτερο τότε...)

Δεύτερον, για την αποτελεσματικότητα της πρόσθετης φορολόγησης μερισμάτων. Όσο λαοφιλής και να ακούγεται, είναι αφελής, στην καλύτερη περίπτωση άχρηστη και στην χειρότερη επιβαβλής. Εξηγούμαι: η αύξηση της φορολόγησης των μερισμάτων με συντελεστή μεγαλύτερου του εταιρικού φόρου, απλώς θα οδηγήσει πολλές εταιρίες να μειώσουν δραστικά το μέρισμα και να κρατήσουνε τα κέρδη με στόχο να αποφύγουν τη υψηλότερη φορολογία και να προστατέψουν τα συμφέροντα των μετόχων στους οποίους είναι υπόλογες. Στρέβλωση λοιπόν στην αγορά με κατα πάσα πιθανότητα μενιχρά αποτελέσματα.

Τέλος, πέρα από την αποτελεσματικότητα, είναι αξιοσημείωτο πόσο απελπισμένη είναι η κυβέρνηση για να ανεβάσει φόρους. Ας πρόσεχε βέβαια, όταν έπρεπε και μπορούσε να κάνει μεταρυθμίσεις, ήθελε λέει smooth ρυθμίσεις, by consensus. Που βασικά σημαίνει ότι δεν είχε όρχεις για δύσκολες συγκρούσεις.




Το αποτέλεσμα αναμενόμενο. Δεν έχει τέλος, η πτώση μας στις διεθνείς κατατάξεις ανταγωνιστικότητας. Το 2004, όταν ανέλαβε η Ν.Δ, σύμφωνα με το Global Competitiveness Report του World Economic Forum, η Ελλάδα ήταν 37η σε 104 χώρες, (εκατοστιαία κατάταξη: 36η). Στην ίδια έρευνα για το 2007-08 η Ελλάδα έπεσε κάτω από την μέση, είναι 65η σε 131 χώρες (εκατοστιαία κατάταξη: 50η)*, και μας περνάνε το Μαρόκκο, η Ινδονησία, η Κόστα-Ρίκα, η Τουρκία, η Μάλτα, η Ιορδανία κλπ. Αναλογικά είναι σαν να αναλαμβάνει ένας καινούριος προπονητής μια ομάδα που παίζει Α΄Εθνική και μετά από λίγα χρόνια η ομάδα να παίζει για σωτηρία στην Β’ Εθνική. Ειλικρινά, έναν τέτοιον προπονητή, τι θα τον κάνατε;



* Αυτή η πτώση είναι ακόμα χειρότερη εάν αναλογιστεί κανείς ότι οι καινούριες χώρες που προστέθηκαν στην βαθμολόγηση τα τελευταία χρόνια είναι κυρίως φτωχές αναδυόμενες για τις οποίες μέχρι πρόσφατα δεν υπήρχαν στοιχεία.

Η ιστορική δικαίωση του εθνικισμού και ο εθνικοφιλελευθερισμός στην Ελλάδα

Διαβάζοντας το Foreign Affairs Μαρτίου-Απριλίου, είχα μία από αυτές τις σπάνιες στιγμές όπου μια καινούρια ιδέα αλλάζει τον τρόπο που βλέπεις τα πράγματα, ένα προσωπικό paradigm shift. Εξηγούμαι: η γενιά μου (κι εγώ) έχει μεγαλώσει θεωρόντας δεδομένο ότι ο εθνικισμός θεωρείται ένα ιστορικό ατύχημα, μια ιδεολογία που εμφανίστηκε τον 19ο αιώνα και σαν αρρώστια μεταδόθηκε σε όλον τον κόσμο, με ολέθριες συνέπειες. Οι διαφωτισμένοι της γενιάς μου λοιπόν πιστεύουν ότι έχουν καθήκον να γιατρέψουν τους υπόλοιπους από το μίασμα του εθνικισμού, ωστέ να μπορέσουν τελικά όλοι οι λαοί να προοδεύσουν αδελφωμένοι.

Υπήρχαν κάποια προβλήματα που δεν εξηγούσε η παραπάνω συλλογιστική. Από την μία, ήτανε η παράξενη επιβίωση του εθνικισμού σε όλο τον κόσμο, που όχι μόνο δεν λέει να εξαφανιστεί, αλλά ενυπάρχει ακόμα και σε δηλωμένους διεθνιστές της φωτισμένης ελίτ . Εάν ο εθνικισμός ήτανε τόσο καταστροφικός για την κοινωνία, πως εξηγείται η επιβίωση του στην σύγχρονη εποχή; Ποιό είναι το evolutionary utility του;

Εκεί βρίσκεται και το δεύτερο πρόβλημα με την “αντιεθνικιστική” προσέγγιση. Υπάρχουνε πολλά παραδείγματα κοινωνιών που ωφελήθηκαν και συνεχίζουν να ωφελούνται από τον εθνικισμό. Το raison d’etre του Ισραήλ, ίσως το πιο επιτυχημένο κράτος στον 20 αιώνα, είναι η άρνηση των εβραίων να αλλοτριωθούνε εθνικά και η πίστη ότι ένα εθνικά ομοιογενές κράτος είναι προς το συμφέρον των πολιτών. Και το θαύμα (οικονομικό, πολιτιστικό, πολιτικό) του Ισραήλ αποδεικνύει ότι είχαν δίκιο.
Κάπου εκεί έρχεται και το άρθρο του Foreign Affairs “Us and Them: The Enduring Power of Ethnic Nationalism” το οποίο κάνει την προκλητική υπόθεση οτι ο κύριος λόγος που η ΕΕ έχει ειρήνη τα τελευταία 60 χρόνια είναι η κυριαρχία του εθνικισμού (ούτε καν “πατριωτισμού”, “ethnic nationalism” λέει ο συγγραφέας στα μούτρα μας, έτσι για να μην έχουμε αμφιβολίες). Ο συγγραφέας Jerry Muller πιστεύει ότι οι γενοκτονίες και οι εθνοκαθάρσεις του 20ου αιώνα βοήθησαν να παγιωθεί η ειρήνη στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Με κάποιες εξαιρέσεις, όπως το Βέλγιο, τα εθνικά σύνορα συμπίπτουν τώρα με τα κρατικά . Αυτό το γεγονός έχει αφαιρέσει τον μεγαλύτερο λόγο των πολέμων. Έτσι, η μεταπολεμική ειρήνη δεν σημαίνει την ήττα του εθνικισμού άλλα αντίθετα αποδεικνύει την επιτυχία του. Σύμφωνα με τον συγγραφέα, ένα πρόσφατο παράδειγμα τέτοιας επιτυχίας είναι το Κόσοβο.
Η διαφορά στην προσέγγιση του από τους παραδοσιακούς αναλυτές είναι ότι αντί να θεωρεί τον εθνικισμό σαν ένα ιστορικό ατύχημα, θεωρεί ότι υπάρχει και θα συνεχίσει να υπάρχει για συγκεκριμένους λόγους που σχετίζονται μεταξύ άλλων με την ανθρώπινη φύση. Κατά τον συγγραφέα, όχι μόνο υπάρχουν διακριτές εθνικές ομάδες, αλλά –και εδώ είναι το κρίσιμο σημείο- οι διαφορετικές εθνικές ομάδες έχουνε διαφορετικές αποδόσεις στην ίδια κοινωνία. Σαν παραδείγματα αναφέρει την οθωμανική αυτοκρατορία, όπου Αρμένιοι, Έλληνες και Εβραίοι κατείχαν τις κρίσιμες θέσεις και ουσιαστικά κυριαρχούσαν. Αυτό προκάλεσε τον φθόνο της πλειοψηφίας και στην συνέχεια πογκρόμς. Τα έθνη που είχαν το κρίσιμο μέγεθος για να κάνουν δικό τους κράτος όπως οι Έλληνες και οι Αρμένιοι επαναστάτησαν, με διαφορετικό βαθμό επιτυχίας.

Για να προχωρήσω και το επιχείρημα, θα έλεγα ότι απαραίτητες συνθήκες για εθνική βία και τελικό διαχωρισμό είναι:
Πρώτον, να υπάρχει σημαντικη διαφορά απόδοσης μεταξύ διαφορετικών εθνών στο ίδιο κράτος. Τότε προκαλείται φθόνος από τους underperformers, ο οποίος με την σειρά του μπορεί να προκαλέσει στους overperformers επιθυμία για ανεξαρτητοποίηση.
Δεύτερον, πρέπει να υπάρχει ένα κρίσιμο μέγεθος της εθνικής οντόντητας, το οποίο να επιτρέπει εδαφικές διεκδικήσεις. Παράδειγμα είναι οι Αλβανοί στο Κόσσοβο και την Σλαβομακεδονία.

Σύμφωνα με την παραπάνω ανάλυση λοιπόν, η ενδεδειγμένη ρεαλιστική πολιτική σχετικά με εθνικές μειονότητες και μετανάστες είναι περισσότερη εθνική αφομοίωση. Κάποιος εδώ μπορεί να αναφέρει τις ΗΠΑ σαν αντιπαράδειγμα σχετικής επιτυχημένης συνύπαρξης διαφορετικών εθνών, αλλά θα πρέπει να σημειώσουμε ότι αφενός οι underperforming εθνικές ομάδες στις ΗΠΑ δεν έχουνε κρίσιμη μάζα για εδαφικές διεκδικήσεις και αφετέρου ότι κάτω από τον μανδύα της πολυπολιτισμικότητας, υπάρχει σκληρή αφομοίωση (σημαίες και εθνικός ύμνος παντού, συχνές παρελάσεις κλπ.).

Μια ακόμα ενδιαφέρουσα πτυχή είναι ότι στην περίπτωση της Ελλάδας έχουμε ξεκάθαρα ένα ακόμα εντυπωσιακό success story του εθνικισμού: όχι μόνο δημιουργήθηκε ένα κράτος μέσα σε εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες, αλλά αυτό το κράτος είχε μια άκρως εντυπωσιακή ανάπτυξη, εδαφική, οικονομική, και πολιτιστική για τουλάχιστον μέχρι την έλευση του κρατικισμού και του διεθνισμού. Μην ξεχνάμε ότι μέχρι και πρόσφατα (μέσα 20ού) οι προοδευτικοί Έλληνες ήτανε κατεξοχήν εθνικιστές. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Λορέντζος Μαβίλης που πολέμησε για την δημοτική (δικό του είναι το “δεν υπάρχουν χυδαίες γλώσσες...” στην Βουλή) και πέθανε στο μετωπο της Μακεδονίας που είχε πάει εθελοντής το 1912, λέγοντας «πολλές τιμές μου έκανε η πατρίδα, αλλά αυτή ήταν η μεγαλύτερη». Και φαντάζομαι δεν υπάρχει σοβαρή αμφιβολία ότι ο αγώνας της ανεξαρτησίας του 1821 είχε ξεκάθαρα χαρακτήρα εθνικό και φιλελεύθερο.

Let them eat Fish ’n’ Chips

Banker-bashing was a favorite sport in London for many years. Every day you could read stories in the papers about arrogant bankers, who were driving prices of rents (and everything else) up and “original” Londoners out of the city. Bankers definitely deserved higher taxes…

After Armageddon struck last summer, a recession is not far and bankers are leaving London by the thousands. Given that the London GDP comes mostly from financial services, fewer bankers means a substantially lower demand in the city. And this will not stop in lower rents. Fewer bankers means less money for everything, from tax revenues to cabs. Shops that were counting on symbiosis (or parasitism) with the detested fat cats, will now suffer. High margin quality food (even in supermarkets like M&S) is no longer a good idea. Well, “original” Londoners will be back soon to reclaim their territory, let them eat fish’n’chips.

Green Conservatism - Πράσινος Φιλελευθερισμός

I just saw this excellent video with a speech by Newt Gingrich, where he defines and makes a case for "green conservatism", where market forces will be used to save the environment. He also shows how catastrophic the leftist activism can be for the environment, by giving the example of the anti-nuclear energy movement (Jane Fonda et al.) in the early 80's: If nuclear energy had been adopted in US at the same level as it had in France, emitted carbon would have been reduced by more than 2 billion tonnes by now, number much higher than the cuts proposed in Kyoto Treaty for US.

I do not however want to underplay the irresponsible position (at least until recently) of the American right that tends to react so emotionally to whatever "the other side" is saying. More on that, here

Krugman - The tax-and-spend liberal that I read

Here is his interesting latest NYT piece on commodity prices. (Note the payback to The Economist in the beginning)

Πότε θα κάνει ξαστεριά;

Όχι σύντομα

Ακριβά τρόφιμα: Ποιός φταίει;

Μετά τα τελευταία στοιχεία για την αύξηση των τιμών των τροφιμών, ο πολύς Zoellick της World Bank:

"called on rich countries to provide $500m (£250m) to meet emergency food needs identified by the United Nations, stressed the need for an expansion in safety-net programmes for the poor, and said there was a need to boost long-term financial support to boost production."

Και άλλες επιδοτήσεις και άλλες παρεμβάσεις. Μέχρι τώρα όμως πως έχει βοηθήσει το κράτος;
Εδώ είμαστε:
-Επιδοτήσεις για βιοκαύσιμα: με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια ο W. Και ικανοποιούμε τους γεωργούς στην Iowa (κρίσιμη εκλογικά πολιτεία) και κάνουμε υποτίθεται πράσινη πολιτική. Αποτέλεσμα; 25% της παραγωγής καλαμποκιού στην Αμερική πάει για βιοαιθανόλη και παράληλα μειώνεται η παραγωγή άλλων γεωργικών προϊόντων, που σημαίνει γενικότερη έλλειψη.
-Δασμοί στις εξαγωγές γεωργικών προϊόντων: πολλές χώρες για να ικανοποιήσουν την εγχώρια ζήτηση έκαναν δυσκολότερες τις εξαγωγές τους, με το προφανές διπλό αρνητικό αποτέλεσμα να ανέβουν περισσοτέρο οι τιμές στην διεθνή αγορά αλλά και να χτυπηθούν τα εισοδήματα των γεωργών που ζούνε σε αγροτικές περιοχές ευάλωτες σε λιμούς.
-Απαγορεύση των γενετικά τροποποιημένων προιόντων: οι αγνοί ιδεαλιστές τραμπούκοι της Greenpeace ξέροντας καλύτερα από όλους τους σχετικούς ερευνητές αποφάσισαν (και επέβαλλαν) ότι η μοντέρνα τεχνολογία, ακόμα και αν μπορεί με την αύξηση της παραγωγής να λύσει το πρόβλημα της πείνας, δεν πρέπει να έχει θέση στην γεωργία.

Σε μια αγορά ελέυθερη από κρατικές παρεμβάσεις δεν υπάρχουν μακροπρόθεσμες ελλείψεις -η ζήτηση δημιουργεί αργά ή γρήγορα προσφορά. Αν θέλετε μακρόχρονια προβλήματα και ελλείψεις, βάλτε το κράτος υπεύθυνο.

Give China a Break

Watching today the angry protestors in London, I thought that after stopping globalization, the activist left has found a new raison d’être: bashing China. It would be funny though to see the faces of these uncompromising idealists when someone tells them that this China-bashing sport was actually invented and funded in US by their beloved neoconservatives and hardcore Republicans that want to see the growing superpower China facing as many problems as possible.

In regards to Tibet, here are some facts for the angry boys and girls that I am certain they never came across before:

• The recent riots in Lasha were nothing less than a planned pogrom against the wealthiest Han minority in the region. As this piece in The (not-especially-friendly-to-China) Economist describes,

"The destruction was systematic. Shops owned by Tibetans were marked as such with traditional white scarves tied through their shutter-handles. They were spared destruction. Almost every other one was wrecked."

To get a picture, remember the pogrom against the Greek community in Istanbul in the 1960’s.

• The reported (13?) dead that were presented in the western media as if they were rioters, were all ethnic Hans that were killed, most of them burnt alive, by Tibetans.

• In this pogrom, the Chinese police was totally absent in the beginning and showed up only after few days, when the destruction of the Han property by the Tibetans was almost complete. Even then, the only victims of violence were the police and ethnic Hans. As the Tibetan head of Tibet's regional government said:

"Chinese police did not fire their guns or use anti-personnel weapons against the Tibetan protesters, even though the Tibetans wounded 61 police officers, including six in serious condition"

In other words, the Chinese police in Lasha was as “brutal” and “threatening” as the Greek police is in riots and looting in Athens.

• The big picture now, China is not your typical oppressor. China consists of 56 nations and minorities tend to have more rights than the majority of Hans -for example, the one-child policy does NOT apply to the minorities. Personally, I find this a bit weird behavior for an oppressor.

• At the same time, Tibet enjoys a very high degree of autonomy in China, it has its own local government and increased legislative rights. Btw. it also has one of the highest economic growth rates in the country, due to deliberate infrastructure development from the central government.

• Historically, Tibet was almost always part of China. Given that China is multicultural with several regions (sthg like Canada), it will be impossible for any Chinese administration to allow the full independence of the biggest region, Tibet.

Now, China is far from a saint country and has a lot to answer when it comes to political liberties, environmental issues etc. But in this specific issue, don't believe the hype -give China a break

Déjà vu: Μακεδονικό και η μονομαχία των άκρων

Είδα πριν λίγες μέρες τον Λαζόπουλο να απαγγέλλει την επιστολή Θεοδωράκη, σχετικά με το μακεδονικό, με την οποία μας ζητάει να κλείσουμε τα σύνορα, να κάνουμε ότι θυσίες χρείαζεται για την Ελλάδα και να πέσουμε με ψηλά το κεφάλι. Θα ήτανε ενδιαφέρον βέβαια να ακούγαμε επίσης από τον Λαζόπουλο γιατί όταν είχε έρθει η σειρά του να κάνει την μικρή συγκριτικά θυσία της στρατιωτικής θητείας που κάνουν όλοι οι Έλληνες πολίτες, αυτός κυριολεκτικά έκανε τον τρελό για να την αποφύγει. Εν πάσει περιπτώση, στην ίδια επιστολή Θεοδωράκη, πέρα από την κήρυξη του ανένδοτου, επαναλαμβάνοταν όλα τα γνωστά περί συνομωσίας των ιμπεριαλιστών (κάπου εκεί αναφέρεται συνήθως και ο Kissinger) να εξοντώσoυν τους μοναδικούς και ανυπότακτους Έλληνες. Τα γνωστά συμπλέγματα καταδίωξης δηλαδή που, ενώ δεν υιοθετούνται άμεσα από κανένα τεχνοκράτη, παρολαυτά εξαιτίας της ευρείας αποδοχής τους καταφέρνουν και επηρεάζουν την εξωτερική μας πολιτική μέσω του πολιτικού κόστους.

Στον παραπάνω πόλο υπάρχει ένα αντίβαρο. Είναι οι “εγχώριοι κοσμοπολίτες” (σαν τυπικό εκπρόσωπο σκεφτείτε τον Ν. Δήμου), οι οποίοι επίσης θεωρούν τον ελληνικό λαό μοναδικό, αλλά για την τριτοκοσμικότητα του. Για αυτούς, οποιοδήποτε δείγμα πατριωτισμού από τις εθνικές εορτές μέχρι τους πανηγυρισμούς για το Euro 2004 είναι απόδειξη της οπισθοδρόμησής μας. Σχετικά με την υπόθεση της FYROM, διακηρύσσουν ότι πρέπει να ακολουθήσουμε ιδεαλιστικές αρχές στην εξωτερική μας πολιτική και να αφήσουμε όποιον θέλει να ονομάζεται όπως θέλει. Στο ίδιο ιδεαλιστικό πλαίσιο ανάλυσης, επιδεικνύουν μεγάλη ευαίσθησια για οποιαδήποτε μειονότητα έχει να διεκδικήσει κάτι από την Ελλάδα. Περιέργως όμως, ξεχνάνε την ευαισθησία τους όταν πρόκειται για Έλληνες Βορειηπειρώτες, Πολίτες, Ίμβριους κλπ., στο όνομα τότε ενός νεφελώδους ρεαλισμού. Αυτή η αντίφαση εξηγείται μόνο όταν συνειδητοποιήσουμε ότι αυτή η μερίδα αναλυτών ουσιαστικά πέρνουνε θέσεις εξ’αντιθέσεως. Η underlying λογική είναι πάνω-κάτω ως εξής: “Δεν μας αρέσει η οπισθοδρομική Εκκλησία και ο κλόουν δήμαρχος Θεσσαλονίκης, άρα διαφωνούμε σε ότι αυτοί υποστηρίζουν, είτε πρόκειται για τo μακεδονικό, είτε πρόκειται για το βιβλίο ιστορίας”.

Σε μια σοβαρή όμως εξωτερική πολιτική, δεν χωράνε ούτε οι υστερικοί εθνικισμοί αλλά ούτε και οι αντιφάσεις και ο απεριόριστος ενδοτισμός των εγχώριων κοσμοπολιτών. Εμείς οι υπόλοιποι έχουμε χρέος να απαιτούμε μια εξωτερική πολιτική με συνέπεια, βασισμένη σε συγκεκριμένες αρχές που θα προωθούν τα συμφέροντα και την βιωσιμότητα της Ελλάδος. Προσωπικά δεν έχω καταλήξει ποιά είναι η ιδανική αντίδραση στο μακεδονικό, αλλά πιστεύω ότι όποια απόφαση και στρατηγική πρέπει να βασίζεται σε ένα ρεαλιστικό πλαίσιο ανάλυσης που αναγνώριζει τον δυναμικό και εύθραυστο χαρακτήρα των διεθνων σχέσεων, όπως και την ανάγκη κάθε χώρας να μεγιστοποιεί την δυναμή της για να μπορέσει να επιβιώσει μακροπρόθεσμα, α λα Marsheimer. Σύμφωνα με αυτό το paradigm, όπως οι εταιρίες για να εξασφαλίσουνε την επιβίωση τους σε ένα ανταγωνιστικό οικονομικό περιβάλλον είναι value maximizers, έτσι και τα κράτη σε ένα ασταθές περιβάλλον είναι power maximizers –και δεν υπάρχει τίποτα μη φιλελεύθερο σε αυτή την προσέγγιση. Υπό αυτό το πλαίσιο, πρέπει να αξιολογησούμε την στάση μας στο μακεδονικό με cost-benefit analysis και να κάνουμε ερωτήσεις όπως: είχαμε μειωμένη οικονομκή διείσδυση στα Σκόπια εξαιτίας αυτής της ιστορίας; Το πολιτικό κεφάλαιο που ξοδέψαμε μέχρι τώρα, πως αλλιώς θα μπορούσαμε να το χρησιμοποιήσουμε; Επίσης, η πολιτική prestige που ουσιαστικά ακολουθήσαμε, σε ποιό βαθμό έκανε προβολή της δυναμης της Ελλάδας στον βαλκανικό χώρο; Τα side-effects του εγχειρήματος όπως η κινητοποίηση της διασποράς ήτανε συνολικά θετικά ή αρνητικά;

Κάπως έτσι, για μια εξωτερική πολιτική μακριά από ΛΑΟΣ και ΣΥΡΙΖΑ...

The book I always wanted to write

"Against Happiness: In Praise of Melancholy"

I admit I have read only the review in The Economist, but it seems that this book is spot on. Modern societies tend to deify hedonic happiness. Recently, they even made some inroads in economics with the new paradigm of behavioral economics that assumes that happiness is the ultimate target in an individual's life.

Well, as I have discussed here, there must be a reason that no great men, from artists to emperors was "happy". It is because achievements come not through happiness, but through struggle and pain. It is the Maslowian self-actualization that drives all these people, a concept that is fundamentally different to happiness.

The brave new Obama world

Call it a landslide, a rout, a total annihilation. But today's primaries in South Carolina will mostly be remembered for sthg else, Obama's victory speech. That was one of his last chances for free national time before SuperTuesday, and did he deliver...

The speech was more than exceptional, it was classic. It demonstrated Obama's "audacious" talent to inspire, and proved that he is made from the same stuff that great leaders are made of. I am certain that if he wins the presidency, this speech will be remembered in history on par with the best ones from Martin Luther King or JFK. Seriously.

A genuine question...

At the very least, McCain has the coolest supporters: