24 May 2006

Προσοχή! Ο αντιαμερικανισμός βλάπτει σοβαρά τον εγκέφαλο


Πήρα με email ένα «άρθρο» από ελληνική εφημερίδα που αναφέρει ένα αποδεδειγμένα πραγματικό (sic) ραδιοφωνικό διάλογο στην θάλασσα μεταξύ του αμερικανικού αεροπλανοφόρου USS Montana με την συνοδεία του από την μία και ισπανών από την άλλη που βρίσκονται σε τροχιά σύγκρουσης. Οι αμερικάνοι με πολύ τσαμπουκά διατάσσουν τους ισπανούς να αλλάξουν πορεία αλλά τελικά γελοιοποιούνται γιατί οι Ισπανοί μπροστά τους ήτανε φάρος και όχι θαλάσσιο όχημα.

Παράξενο περιστατικό, ολόκληρο αεροπλανοφόρο με συνοδεία και δεν ξέρανε που βρίσκονταν -θα είχανε χαλάσει όλα τα GPS τους μάλλον. Μάλλον θα κοιμότανε και η ισπανική ακτοφυλακή που δεν τούς ειδοποίησε ότι μπήκανε σε ξένα χωρικά ύδατα. Και μάλλον θα ήτανε τυφλοί όσοι ήτανε στο κατάστρωμα εκείνη την ώρα που δεν μπόρεσαν να διακρίνουν τον φάρο.

Βέβαια μια γρήγορη έρευνα στο internet έδειξε ότι το περιστατικό δεν ήταν πραγματικό , αλλά ανέκδοτο που κυκλοφορεί σε πολλές άλλες εκδόσεις, με καναδέζικο φάρο κλπ.

Αυτά για τις έγκυρες ελληνικές εφημερίδες και το έξυπνο αναγνωστικό τους κοινό...

19 May 2006

The Last of the 20thCentury Myths

As social sciences undergrads we were bombarded with the dogma that there are no fundamental differences between men and women. All differences (apart from the obvious physical) are socially constructed and as such can and should be eliminated in a fair society. However, the emergence of the evolutionary paradigm along with advances in neurobiology and genetics debunked the myth. It seems that the layman was always right, from sexual behavior to agressiveness and competitiveness, testosterone makes a huge difference. Now, few new books are breaking the news to the wider public; the last (?) myth of the 20th century is about to pass away for good.

After reading "Taking sex differences seriously", an excellent primer on the subject, I started the notorious "Manliness” by Harvey Mansfield. Mansfield, the “weirdo” Harvard professor, is less concerned with fact gathering; his book is more of a philosophical discourse on the various layers of manliness, its evolution through the ages and its role in the modern society. His bold references to Plato and Nietszche may initially strike as old-fashioned; admittedly they provide a refreshingly unusual approach. His sarcastic references to the “gender neutral society” deliver the final blow to the comatose radical feminism. Definitely a must read.

I cant resist this one:
Poor Laurence Summers, just a few years too early.

16 May 2006

Political Positioning in Greece: A Market Void

In the Greek political arena labels tend to be uninformative and arbitrary. “Reactionary”, “patriotic”, “progressive”, “conservative”, it is all a mess. Here I try to systemize some thoughts I had on the issue and to provide a perceptual map and a positioning framework as tools to better understand the dynamics in the Greek political scene.

Some definitions/assumptions:
Political Entities (PEs from now on) refer to politicians, political parties, or any other active entities with distinct ideological coordinates. We approach the voting process as a market, the PEs as the products and the electorate as the consumers with equal purchasing power (their vote).
PEs, like all products, are positioned in a perceptual map by the electorate across several dimensions. Although there are many significant dimensions, I chose the two that explain best most of the positioning process, with the minimum overlap. These are (1):
-Attitude towards Markets. On one side of this axis are the PEs that tend to be friendly and supportive of business, capitalism, free markets and globalization (I call these Liberals); on the other extreme are the PEs that support a big state and egalitarianism (I call these Egalitarians)
-Attitude towards National Issues. On one side of this axis are the PEs that are characterized by assertiveness for various national non-domestic issues, pride for the Greek heritage and Greek character of our society and aspiration to promote “Hellenism”, (I call these Patriots); on the other side are the PEs that demonstrate internationalism, a focus on global issues, and a relativistic-skeptic attitude towards national identity (I call these Cosmopolitans) (2) .

Using a Cartesian coordinate system we can visualize the relative positioning of the PEs based on the above dimensions:



It needs to be stressed that these are the positions of the politicians as they perceived on average by the electorate and not an “objective” assessment of their political coordinates. For example, in my opinion Μητσοτάκης is far more “patriotic” than generally perceived.

Two interesting observations:
One assumption is that the preferences of the electorate are normally distributed around the two axes. Thus the political parties, especially the bigger ones, are closer to the (0,0) point, because they need to capture a bigger chunk of the electorate. However, individual PEs (politicians) can position themselves successfully on a longer Cartesian distance from the centre because to be elected they need to capture only a tiny share of the total electorate.
The second observation has to do with the existence of a distinct market void in the first quadrant (Patriotic – Liberal). Assuming no fundamental incompatibility between the two positions and normally distributed preferences, there is an unsatisfied electoral clientele waiting.
Any Patriotic-Liberal politician out there?

_________________________________
(1).I do not use the common dimension of “conservative” vs “progressive” for several reasons:
First, it is defined fundamentally different for different strata of the electorate. Second, it is too vague, can refer to such different issues as church, environment, tolerance to corruption and crime.
Third, I believe that Greece as most of Europe is ideologically very homogeneous in all the above issues. That means that we don’t really notice any critical differences between political entities in the above issues. Almost all Greeks are pro-environment, pro-abortion, rather tolerant to crime, non-practicing orthodox Christians etc. Consider for example a rather common profile: urban, non-religious, job in services middle management level, has studied/lived abroad, wants more toughness on crime and corruption, cares about the environment and supports family values. "Conservative" or "Progressive" are labels that make little sense in this case, if any.
(2). This is not a normative statement but rather a descriptive analysis. That means that I don’t suggest that the above dimensions should matter, I just claim that these dimensions currently explain better the emotional attitudes and preferences of the electorate.

15 May 2006

Νίκος Δήμου: η αντίφαση και τα κλισέ


Don’t get me wrong, πιστεύω ότι ο Νίκος Δήμου είναι από τους εξυπνότερους διανοητές της γενιάς του. Αντίθετα με πολλούς άλλους ήτανε πάντα θιασώτης της τεχνολογίας και των εφαρμογών της, ενστερνίστηκε και εκλαίκευσε σημαντικές φιλελεύθερες ιδέες και τόλμησε να εκφράσει αιρετικές απόψεις για την κοινωνία και την εποχή του (1). Θεωρεί ότι είναι ορθολογιστής μέσα σε μια κοινωνία που βασιλεύει το παράλογο.
Ο ιστορικός του μέλλοντος μάλλον θα τον δει με θετικό μάτι, αλλά σίγουρα θα απορήσει με την μεγάλη του αντίφαση: δηλώνει ψυχρός ορθολογιστής αλλα δεν μπορεί να κρύψει το μεγάλο πάθος του...

Γιατί δεν υπάρχει αμφιβολία, ο Νίκος Δήμου απεχθάνεται τους Έλληνες. Οι πανηγυρισμοί για το πανευρωπαικό πρωτάθλημα ήτανε δείγμα τριτοκοσμικής νοοτροπίας, δεν υπάρχει τίποτα να είμαστε περήφανοι για την ελληνική επανάσταση (2), γενικότερα για την ελληνικότητα μας, αφου δεν είμαστε καν Έλληνες. Γενικά είμαστε όλοι επαρχιώτες οπισθοδρομικοί και βαθιά κομπλεξικοί. Το βιβλίο του «η δυστυχία του να είσαι Έλληνας» (ναι Κε Δήμου, το έχω διαβάσει και το έχω καταλάβει) συναγωνίζεται σε εθνικό μίσος τα αντίστοιχα αντισημιτικά ή ρατσιστικά βιβλία αυτών που υποτίθεται οτι ο Νίκος Δήμου είναι ιδεολογικός αντίπαλος.

Αλλά πέρα από αυτήν την εξόφθαλμη αντίφαση, το μεγάλο πρόβλημα με τον Νίκο Δήμου είναι ότι δεν έχει τίποτα καινούριο να πει. Ο ορθολογισμός τού έχει μια έντονη οσμή naiveté 19ου αιώνα, σαν να έχασε το τρένο του μοντερνισμού και των σύγχρονων ιδεών. Σίγουρα δεν έκανε επαφή με το πιο δυναμικό και ανερχόμενο paradigm της εποχής μας, την εξελικτική ψυχολογία. Έτσι εξηγείται ότι δεν κατανοεί την βιολογική ανάγκη του ανθρώπου να ταυτίζεται με τους τριγύρω του και να υποστηρίζει τους ομοίους του. Οι ιδέες που αναμασά (3) τελευταία και κάνει την χάρη να εξηγεί στους αμόρφωτους ιθαγενείς είναι πάνω-κάτω οι εξής: οι θεωρίες συνωμοσίας είναι γελοίες, δεν ανήκει πουθενά, είναι ακομματικός αλλά όχι απολιτικός και να προσέξουμε την διαφορά, και είναι εναντίον των διακρίσεων και υπέρ της προόδου όλης της ανθρωπότητας. Όλες οι ιδέες σωστές, αλλά τόσο τετριμμένες.

Νίκος Δήμου, an intellectual relic?

_______________________________
(1) Πρέπει να παραδεχτώ, είναι γενναίο να είναι μη-αντιαμερικάνος και μη-αντικαπιταλιστής κάποιος της γενιάς του.
(2) Η ιστορική αλήθεια είναι ότι η επανάσταση καθαυτή ήταν μια ηρωικότατη πράξη που ενέπνευσε όλο τον κόσμο και ήτανε το ξεκίνημα για εθνικές επαναστάσεις σε ολόκληρη την Ευρώπη. Πράγματι, στο τέλος ο αγώνας κερδήθηκε από τις ξένες Δυνάμεις, άλλα η υποστήριξή τους ήτανε όχι αιτία, αλλά αποτέλεσμα ενός ηρωικού αγώνα που δημιούργησε εσωτερική πολιτική πίεση στις ηγεσίες των Μεγάλων Δυνάμεων.
(3) Μερικά κλισέ από το
blog του: «Δεν μπορώ να νιώσω συλλογικό μίσος», «Είμαι ένας σκεπτικιστής», «Σε όλη μου τη ζωή πολεμώ τα δόγματα».

12 May 2006

Περί μύθων


Τελικά «Το Βήμα» φαίνεται να συναγωνίζεται τον «Ριζοσπάστη» σε ότι πιο αντιδραστικό κυκλοφορεί στην Ελλάδα. Στο κυριακάτικο φύλλο της 7ης Μαΐου, διάβασα το άρθρο με τον μετριοπαθή τίτλο «Ο μύθος των ιδιωτικών πανεπιστημίων». Ο κος Δ. Τζιόβας, καθηγητής Νεοελληνικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο του Birmingham της Αγγλίας (sic), ήταν εκεί, έτοιμος να καταρρίψει τον μύθο της ιδιωτικής παιδείας και να μας απαλλάξει από την μαζική παράνοιά μας. Τρέμε Milton Freedman…

Η βασική ιδέα στο άρθρο δεν είναι οτι η ιδιωτική παιδεια θα βλάψει τον τόπο, αλλά ότι τα προσδοκώμενα οφέλη ίσως να μην είναι τόσο σημαντικά.
Το πρώτο επιχείρημα είναι οτι στην ελληνική κοινωνία δεν υπάρχει αρκετή αξιολόγηση, σαν αξία και σαν σύστημα –άρα δεν πρέπει να δοκιμάσουμε την ιδιωτική παιδεία γιατί δεν θα πιάσει τις μέγιστες προσδοκίες και μπορεί και να μας χαλάσει και τα πατροπαράδοτα έθιμα με την εισαγωγή αξιολόγησης μη βασιζόμενη στο κράτος.
Το δεύτερο επιχείρημα είναι ότι επειδή στην Ελλάδα υπάρχει κεντρική χρηματοδότηση στην έρευνα, τα ιδιωτικά πανεπιστήμια δεν θα μπορέσουν ποτέ να ευδοκιμήσουν και ως παράδειγμα αναφέρεται η Αγγλία (το London Business School βρίσκεται σε άλλη χώρα μάλλον).
Μετά αναφέρεται ότι η αμερικάνικη οικονομία είναι η ισχυρότερη του κόσμου (γιατί άραγε;) ενώ εμείς η Ψωροκώσταινα δεν έχουμε μία και δεν θα πρέπει λοιπόν να προσπαθήσουμε να βελτιωθούμε με τέτοιες επικίνδυνες ιδέες.
Προς το τέλος υπάρχουν κάποιες νύξεις για συνεννόηση με την Κύπρο (;;;) και καταληγει ο κος Τζιόβας με το λογικότατο συμπέρασμα (ποιητική αδεία μάλλον): «Τα ιδιωτικά πανεπιστήμια θα υποβαθμίσουν παρά θα βελτιώσουν την ανώτατη εκπαίδευση στην Ελλάδα και ας διδαχθούμε κάποτε και από την πείρα άλλων χωρών, που έχουν λύσει προ πολλού ανάλογα προβλήματα.»

Για κάποιον που ζει στον πλανήτη Γη και συνεπώς ξέρει ότι τα καλύτερα πανεπιστήμια είναι κυρίως ιδιωτικά, είναι εύκολο να καταρρίψει όλα τα παραπάνω «επιχειρήματα». Πολύ περισσότερο ενδιαφέρον όμως έχει να αναλύσει κανείς τους ανθρώπους που τα υποστηρίζουν. Η οικονομία μας σέρνεται σχεδόν σε όλους τους δείκτες ανταγωνιστικότητας, πάσχουμε απο έλλειψη μεταρρυθμίσεων, σαν έθνος έχουμε φοβερό πρόβλημα braindrain, και αυτοί οι άνθρωποι κόπτονται μην τυχόν και χάσει το κράτος το μονωπόλιο στην παιδεία. Γιατί όμως;

Προσπάθησα να φτιάξω μια λίστα με πιθανούς λόγους και κίνητρα για τον συγκεκριμένο αρθρογράφο:
-έλλειψη οικονομικής-business παιδείας (φιλόλογος γαρ)
-προσωπική σύνδεση με βολεμένους ακαδημαϊκούς
-επιθυμία να αρθρογραφήσει στο κρατικιστικό «Το Βημα»
-περιορισμένες αναλυτικές ικανότητες

Δεν έχω καταλήξει ακόμα ποιός απο τους παραπάνω λόγους είναι o χειρότερος.