Υπάρχει μια εθνότητα στην Κίνα η οποία υφίσταται διακρίσεις συστηματικές και θεσμοποιημένες. Το βαθμολογικό όριο στις εισαγωγικές εξετάσεις πανεπιστημίου για αυτήν την εθνότητα είναι επίσημα πολύ υψηλότερο από το όριο για όλες τις άλλες. Στην αγορά εργασίας, το κράτος με επίσημη πολιτική του δίνει προτεραιότητα για δουλειά σε όλες τις άλλες μειονότητες. Ακόμα χειρότερα, το κράτος απαγορεύει μόνο στις οικογένειες αυτής της εθνότητας να έχουν περισσότερα από ένα (1) παιδιά με επίσημο σκοπό την πλυθησμιακή συρρίκνωση της συγκεκριμένης εθνότητας. Αυτή η εθνότητα δεν είναι οι Θιβετιανοί, ούτε οι Uyghur (ανατολικοτουρκεστανοί) του Xinjiang. Είναι οι Χαν, η μεγαλύτερη εθνότητα στην Κίνα που υφίστανται αυτές τις διακρίσεις.
Στα δυτικά media βέβαια δεν θα βρει κανείς πολύ συμπόνοια για αυτούς. Το οργανωμένο πογκρόμ εναντίον τους στην Λάσα πέρσι κατά την διάρκεια του οποίου για μέρες (ενώ η αστυνομία ήταν απούσα) οι Θιβετανοί σκοτώνανε Χαν, ερμηνεύτηκε σαν εξέγερση των Θιβετανών στην καταπίεση του Πεκίνου. Τα επεισόδια στο Xinjiang (τα οποία ξεκίνησαν όταν Uyghur εργάτες βιάσανε δύο Χαν στο Guangdong) που στην Δύση παρουσιάστηκαν σαν εξέγερση για περισσότερες ελευθερίες, στην πραγματικότητα ήτανε το αντίθετο. Οι ντόπιοι θέλανε περιορισμό ατην ελεύθερη μετακίνηση των Χαν στην περιοχή τους.
Τώρα, οποιοσδήποτε έχει σχέση με την περιοχή, ξέρει ότι οι Χαν είχανε και έχουνε τα ίδια προβλήματα στην Ταϊλάνδη, στην Ινδονησία, στις Φιλιππίνες, στο Βιετνάμ κλπ. Ο λόγος είναι απλούστατα ότι οι Χαν είναι πιο επιτυχημένοι. Είναι “business savvy”, όπου πηγαίνουνε δουλεύουνε σκληρά, δημιουργούνε οικονομική δραστηριότητα και γιαυτό είναι πάντα πλουσιότεροι από τούς ντόπιους. Οι Χαν είναι κάτι σαν τους εβραίους της Ασίας. Είναι έξυπνοι και επιτυχημένοι και γιαυτό οι ντόπιοι τους χθονούν και κάθε τόσο τους επιτίθενται.
Είναι γεγονός ότι σε όλο τον κόσμο και σε όλες τις ιστορικές εποχές, υπήρχαν/υπάρχουν διαφορές στην απόδοση και επιτυχία μεταξύ των εθνών και πολλές φορές αυτές οι διαφορές οφείλονται σε εγγενείς (κυρίως πολιστικούς) παράγοντες. Αυτή η απλή αλήθεια είναι βέβαια too much στην Ελλάδα για τους εγχώριους «κοσμοπολίτες» και την κυρίαρχη αριστερογενή διανόηση κατά την οποία οποιαδήποτε υπόνοια ότι η εθνική κουλτούρα και πατριωτισμός (α λα corporate culture) μπορεί να έχει και θετικά αποτελέσματα, είναι του Καρατζαφέρη και καταδικαστέα στο πυρ το εξώτερον. Μάλιστα.
Πραγματικά θα είναι ενδιαφέρουσα η κρίση του ιστορικού του μέλλοντος, για το που έκανε την μεγαλύτερη ζημιά η αριστερά στην Ελλάδα. Είναι στην οικονομία με τα σοσιαλιστικά πειράματα ή στον πολιτισμό με την στιγματισμό οποιασδήποτε εθνικής υπερηφάνιας/οράματος;
